محافظ ساعد با بند ORP-FP

پارامترهای محصول
نام محصول: پوزیشنر
جنس: ژل PU
تعریف: وسیله‌ای پزشکی است که در اتاق عمل برای محافظت از بیمار در برابر زخم‌های فشاری در حین عمل جراحی استفاده می‌شود.
مدل: از پوزیشنرهای مختلف برای موقعیت‌های مختلف جراحی استفاده می‌شود
رنگ: زرد، آبی، سبز. رنگ‌ها و اندازه‌های دیگر را می‌توان سفارشی کرد
ویژگی‌های محصول: ژل نوعی ماده با وزن مولکولی بالا است که نرمی، پشتیبانی، جذب ضربه و مقاومت فشاری خوبی دارد، با بافت‌های بدن انسان سازگار است، اشعه ایکس را منتقل می‌کند، عایق است، نارسانا است، به راحتی تمیز می‌شود، به راحتی ضدعفونی می‌شود و از رشد باکتری‌ها پشتیبانی نمی‌کند.
عملکرد: از زخم بستر ناشی از مدت زمان طولانی عمل جلوگیری کنید

مشخصات محصول
۱. عایق غیر رسانا، تمیز کردن و ضدعفونی کردن آن آسان است. از رشد باکتری‌ها پشتیبانی نمی‌کند و مقاومت دمایی خوبی دارد. دمای مقاومت از -۱۰ ℃ تا +۵۰ ℃ متغیر است.
۲. این دستگاه تثبیت موقعیت بدنی خوب، راحت و پایداری را برای بیماران فراهم می‌کند. به حداکثر رساندن دسترسی به ناحیه جراحی، کاهش زمان عمل، به حداکثر رساندن پراکندگی فشار و کاهش بروز زخم بستر و آسیب عصبی.

هشدارها
۱. محصول را نشویید. اگر سطح کثیف است، سطح را با یک حوله مرطوب پاک کنید. همچنین برای اثر بهتر می‌توان آن را با اسپری تمیزکننده خنثی تمیز کرد.
۲. پس از استفاده از محصول، لطفاً سطح جایگاه‌ها را به موقع تمیز کنید تا کثیفی، عرق، ادرار و غیره از بین برود. پارچه را می‌توان پس از خشک شدن در جای خنک، در جای خشک نگهداری کرد. پس از نگهداری، اشیاء سنگین را روی محصول قرار ندهید.

آسیب عصب اولنار
آسیب‌های عصب اولنار بسیار شایع هستند و می‌توانند در مکان‌های مختلفی در طول مسیر خود در اندام فوقانی رخ دهند. مکان‌های شایع آسیب یا فشردگی شامل خلف اپی‌کندیل داخلی، تونل کوبیتال و کانال گویان است. آسیب‌های عصب اولنار با پارستزی (سوزن سوزن شدن)، بی‌حسی مشخص می‌شوند و بسته به شدت، ممکن است منجر به اختلال قابل توجه در عملکرد حرکتی و حسی در دست شوند.

تظاهر مشخص آسیب عصب اولنار، «دست چنگالی» است. افراد مبتلا به این ناهنجاری، دچار کشیدگی بیش از حد مفاصل متاکارپوفالانژیال (به دلیل عدم عصب‌دهی به دو عضله لومبریکال داخلی و عملکرد بدون تقابل عضلات بازکننده این مفصل) و خم شدن مفاصل بین فالانژیال انگشتان چهارم و پنجم (به دلیل عملکرد بدون تقابل عضله خم کننده عمقی انگشتان) می‌شوند. با این حال، شدت این ناهنجاری به محل آسیب بستگی دارد. آسیب‌های بالاتر (پروگزیمال)، مانند آرنج، ممکن است عصب قسمت اولنار عضله خم کننده عمقی انگشتان را از بین ببرند، به طوری که ظاهر خم شده ممکن است آشکار نباشد.

از دست دادن حس پس از آسیب عصب اولنار به محل آسیب نیز بستگی دارد. این امر معمولاً با ارزیابی عملکرد شاخه پوستی پشتی که از ساعد دیستال منشأ می‌گیرد و به سمت داخلی پشت دست عصب می‌دهد، تعیین می‌شود.

معمولاً هرچه آسیب عصبی نزدیک‌تر باشد، بدتر است. در مورد عصب اولنار، عکس این قضیه صادق است. دلیلش این است که عضله خم‌کننده عمقی انگشتان (در ساعد) که انگشتان را خم می‌کند، تا حدی توسط عصب عصب‌دهی می‌شود. آسیب نزدیک، عصب‌دهی عضلات ساعد و عضلات دست را از بین می‌برد. از سوی دیگر، آسیب دور، فقط عضلات دست را عصب‌دهی می‌کند. از این رو، عضلات خم‌کننده انگشتان که هنوز کار می‌کنند، در انگشت حلقه و کوچک، ظاهری چنگالی شکل به بیمار می‌دهند. با آسیب نزدیک که منجر به باز شدن کف دست می‌شود، ظرفیت بیشتری برای عملکرد دست وجود دارد. این پدیده پارادوکس اولنار نامیده می‌شود.

فشردگی عصب اولنار پروگزیمال اغلب زمانی رخ می‌دهد که فرد آرنج خود را برای مدت طولانی روی میز یا روی پنجره (برای رانندگان مسافت طولانی) قرار می‌دهد. همچنین می‌تواند به عنوان یک آسیب ورزشی، به ویژه در ورزشکاران پرتاب کننده مانند پرتاب کنندگان بیسبال، کریکت بازان و پرتاب کنندگان نیزه رخ دهد. حرکت سریع مفصل آرنج از خم شدن به باز شدن شلاق مانند می‌تواند منجر به فشردگی عصب شود.