● پیشگیری از خشونت قریب الوقوع توسط بیمار یا به عنوان واکنشی به خشونت فوری غیرقابل کنترل، با اختلالات روانی زمینه ای، با خطر جدی برای ایمنی بیمار یا دیگران.
● تنها زمانی که اقدامات جایگزین با محدودیت کمتر، بی‌اثر یا نامناسب بوده‌اند، و در مواردی که اختلالات رفتاری منجر به خطری اساسی و قریب‌الوقوع برای بیمار یا دیگران می‌شود.
● مهار کردن بیمار به طور استثنایی و به عنوان آخرین راه حل، برای مدت زمان محدود و کاملاً ضروری، پس از ارزیابی بیمار و فقط در شرایط انزوا توصیه می‌شود.
● این اقدام از نظر بالینی کاملاً موجه است.