یک نظرسنجی بین‌المللی نشان می‌دهد بیمارانی که در بیمارستان‌های روانپزشکی ژاپن تحت درمان هستند، بسیار بیشتر از سایر کشورها از نظر فیزیکی مهار می‌شوند، وضعیتی که یکی از نویسندگان اصلی آن آن را «غیرعادی» توصیف کرد.
تحقیقات مشترک توشیو هاسگاوا، استاد روانپزشکی دانشگاه کیورین ژاپن و همکارانش نشان می‌دهد که نسبت بیمارانی که با کمربندهای مخصوص به تخت بسته شده‌اند، در ژاپن ۵۸۰ برابر بیشتر از استرالیا و ۲۷۰ برابر بیشتر از ایالات متحده است.
هاسگاوا گفت: «این یافته‌ها بار دیگر تأیید کردند که مؤسسات سلامت روان در ژاپن به نوعی مراقبت که به شدت وابسته به مهار فیزیکی است، متوسل می‌شوند. اول از همه باید اذعان کرد که بیماران در مقایسه با سایر کشورها به طور غیرمعمول و مکرر مهار می‌شوند. این امر مطمئناً مستلزم بررسی کامل نحوه برخورد با بیماران در مراکز روانپزشکی ژاپن است.»
این یافته‌ها در مجله بین‌المللی روانپزشکی «علوم اپیدمیولوژی و روانپزشکی» منتشر شده است.
دانشمندان در ژاپن، ایالات متحده، استرالیا و نیوزیلند داده‌های موجود از سال ۲۰۱۷ در هر کشور را بررسی کردند و تعداد بیمارانی را که روزانه در بیمارستان‌های روانپزشکی در این چهار کشور مهار فیزیکی می‌شوند، مقایسه کردند.
اطلاعات مربوط به سلامت و رفاه عاطفی که سالانه در ژاپن منتشر می‌شود، نشان می‌دهد که ۹۸.۸ بیمار به ازای هر میلیون نفر از جمعیت، روزانه مهار می‌شوند.
مراکز نگهداری بیماران مبتلا به زوال عقل از این برآورد حذف شده‌اند، زیرا رویه ژاپن در بستری کردن چنین مواردی با سایر کشورها متفاوت است.
طبق یافته‌ها، در استرالیا، ۰.۱۷ بیمار به ازای هر یک میلیون نفر به تخت بسته شده‌اند. این میزان در ایالات متحده ۰.۳۷ نفر بوده است.
اگرچه این نظرسنجی دقیقاً گروه‌های سنی یکسان را مقایسه نکرده است، اما ژاپن در مهار بیماران بسیار جلوتر از نیوزیلند بود.
در حالی که در نیوزیلند، به ازای هر یک میلیون نفر جمعیت ۱۵ تا ۶۴ ساله، ۰.۰۳ بیمار مهار شده است، این میزان برای ژاپنی‌های ۲۰ تا ۶۴ ساله ۶۲.۳ نفر بوده است، یعنی بیش از ۲۰۰۰ برابر بیشتر.
تعداد دفعات مهار بیماران در مناطق مختلف هر کشوری که در این نظرسنجی شرکت کردند، متفاوت بود.
در ژاپن، نسبت محدودیت‌ها بسته به استان، از ۱۶ تا ۲۴۴ بیمار متغیر بود.
جایگزین دیگری وجود ندارد؟
مدت‌هاست که شیوه‌ی مهار طولانی‌مدت بیماران در ژاپن مورد توجه قرار گرفته است.
هاسگاوا گفت: «بیماران اغلب از نظر فیزیکی مهار می‌شوند، اگرچه تعداد روانپزشکان به ازای هر جمعیت در مقایسه با سایر کشورها چندان کم نیست. این احتمالاً به این دلیل است که مراکز روانپزشکی تخت‌های بیشتری نسبت به سایر کشورها دارند که منجر به بستری شدن بیشتر بیماران می‌شود.»
طبق قانون سلامت روان و رفاه ژاپن و سایر مقررات، پزشکان متخصص سلامت روان می‌توانند در صورت تشخیص احتمال اقدام به خودکشی یا آسیب رساندن به خود در بیماران، یا بروز علائم بیش‌فعالی و بی‌قراری یا خطر به خطر افتادن جان بیمار در صورت عدم اقدام، به مهار بیماران متوسل شوند.
استفاده از این روش محدود به زمانی است که هیچ روش دیگری در دسترس نباشد.
عمل مهار بیماران به دلیل سلب آزادی حرکت افراد و آسیب رساندن به کرامت آنها مورد انتقاد قرار گرفته است و بسیاری از مؤسسات پزشکی را بر آن داشته است تا به دنبال راه‌های دیگری باشند.
با این حال، تمایل ریشه‌داری در بین ارائه دهندگان خدمات درمانی در ژاپن وجود دارد که این روش را «برای تضمین ایمنی ضروری» می‌دانند و به کمبود پرسنل در مراکز پزشکی و دلایل دیگر اشاره می‌کنند.
بر اساس یک نظرسنجی وزارت بهداشت که در پایان ژوئن همان سال انجام شد، بیش از ۱۰ هزار بیمار در مراکز روانپزشکی ژاپن در سال ۲۰۱۹ به گونه‌ای مهار شدند که نتوانند حرکت کنند.