Միջազգային հարցումը ցույց է տալիս, որ Ճապոնիայի հոգեբուժարաններում բուժում ստացող հիվանդները ֆիզիկապես սահմանափակվում են շատ ավելի հաճախ, քան այլ երկրներում, ինչը, ըստ գլխավոր հեղինակներից մեկի, «աննորմալ» է որակվել։
Ճապոնիայի Կյորինի համալսարանի հոգեբուժության պրոֆեսոր Տոշիո Հասեգավայի և նրա գործընկերների համատեղ հետազոտությունը ցույց է տալիս, որ հատուկ գոտիներով մահճակալներին կապված հիվանդների համամասնությունը 580 անգամ ավելի բարձր էր, քան Ավստրալիայում և 270 անգամ ավելի բարձր, քան Միացյալ Նահանգներում։
«Արդյունքները վերահաստատեցին, որ Ճապոնիայի հոգեկան առողջության ինստիտուտները դիմում են այնպիսի խնամքի, որը մեծապես կախված է ֆիզիկական զսպումից», - ասաց Հասեգավան: «Նախևառաջ պետք է ճանաչել, որ հիվանդները անբնականորեն հաճախ են զսպվում՝ համեմատած այլ նահանգների հետ: Սա, անշուշտ, պահանջում է մանրակրկիտ վերանայում այն մասին, թե ինչպես են հիվանդներին վերաբերվում Ճապոնիայի հոգեբուժական կենտրոններում»:
Հետազոտության արդյունքները հրապարակվել են «Epidemiology and Psychiatric Sciences» միջազգային հոգեբուժական ամսագրում։
Ճապոնիայի, ԱՄՆ-ի, Ավստրալիայի և Նոր Զելանդիայի գիտնականները ուսումնասիրել են յուրաքանչյուր երկրում 2017 թվականի առկա տվյալները և համեմատել այդ չորս երկրների հոգեբուժարաններում ամեն օր ֆիզիկապես սահմանափակված հիվանդների թիվը։
Ճապոնիայում ամեն տարի հրապարակվող հուզական առողջության և բարեկեցության վերաբերյալ տեղեկատվությունը ցույց է տալիս, որ մեկ միլիոն բնակչի հաշվով ամեն օր զսպվածության տակ է եղել 98.8 հիվանդ։
Դեմենցիայով հիվանդների համար նախատեսված հաստատությունները բացառվել են գնահատականից, քանի որ Ճապոնիայում նման դեպքերի հոսպիտալացման պրակտիկան տարբերվում է այլ երկրներից։
Հետազոտության արդյունքների համաձայն՝ Ավստրալիայում մեկ միլիոն մարդու հաշվով մահճակալին ամրացված էր 0.17 հիվանդ։ Միացյալ Նահանգներում այդ ցուցանիշը կազմել է 0.37։
Չնայած հարցումը ճշգրտորեն չի համեմատել նույն տարիքային խմբերը, Ճապոնիան զգալիորեն առաջ էր Նոր Զելանդիայից հիվանդներին զսպելու հարցում։
Մինչդեռ Նոր Զելանդիայում 15-ից 64 տարեկան մեկ միլիոն մարդու հաշվով զսպվածության ենթարկվել է 0.03 հիվանդ, 20-ից 64 տարեկան ճապոնացիների շրջանում այդ ցուցանիշը կազմել է 62.3, ինչը ավելի քան 2000 անգամ ավելի է։
Հարցմանը մասնակցած յուրաքանչյուր երկրի տարբեր շրջաններում հիվանդներին զսպելու հաճախականությունը տարբեր էր։
Ճապոնիայում զսպման հարաբերակցությունը տատանվում էր 16-ից մինչև 244 հիվանդ՝ կախված պրեֆեկտուրայից։
ԱՅԼԸՆՏՐԱՆՔ ՉԿԱ՞։
Ճապոնիայում հիվանդներին երկար ժամանակով զսպելու պրակտիկան վաղուց ուշադրություն է գրավել։
«Հիվանդները հաճախ ֆիզիկապես սահմանափակվում են, չնայած մեկ բնակչության հաշվով հոգեբույժների թիվը այնքան էլ փոքր չէ՝ համեմատած այլ երկրների հետ», - ասաց Հասեգավան: «Դա, հավանաբար, պայմանավորված է նրանով, որ հոգեբուժական կենտրոններն ավելի շատ մահճակալներ ունեն, քան մյուս երկրները, ինչը հանգեցնում է հոսպիտալացված հիվանդների թվի աճի»:
Ճապոնիայի հոգեկան առողջության և բարեկեցության մասին օրենքի և այլ կանոնակարգերի համաձայն՝ նշանակված հոգեկան առողջության բժիշկները կարող են դիմել հիվանդներին զսպելու միջոցների, եթե նրանք գիտակցում են, որ հիվանդները կարող են փորձել ինքնասպանություն գործել կամ վնասել իրենց, ցուցաբերում են հիպերակտիվության և անհանգստության նշաններ կամ հիվանդի կյանքին սպառնացող վտանգ, եթե ոչինչ չի ձեռնարկվում։
Մեթոդի կիրառումը սահմանափակվում է այն դեպքում, երբ այլ միջոցներ հասանելի չեն։
Հիվանդներին զսպելու պրակտիկան քննադատության է ենթարկվել անհատներին տեղաշարժվելու ազատությունից զրկելու և նրանց արժանապատվությունը վնասելու համար, ինչը շատ բժշկական հաստատությունների դրդել է աշխատել այլ եղանակներ գտնելու ուղղությամբ։
Այնուամենայնիվ, Ճապոնիայի առողջապահության ոլորտի մասնագետների շրջանում կա խորը արմատացած միտում՝ այս մեթոդը համարելու «անվտանգությունն ապահովելու համար անհրաժեշտ»՝ վկայակոչելով բժշկական կենտրոններում անձնակազմի պակասը և այլ պատճառներ։
2019 թվականին Ճապոնիայի հոգեբուժական կենտրոններում ավելի քան 10,000 հիվանդի սահմանափակումներ են կիրառվել, որպեսզի նրանք չկարողանան տեղաշարժվել, ըստ առողջապահության նախարարության կողմից նույն տարվա հունիսի վերջին անցկացված հարցման։