Пациентите кои се лекуваат во психијатриски болници во Јапонија се физички ограничени многу почесто отколку во други земји, открива меѓународно истражување, ситуација што еден од водечките автори ја оцени како „ненормална“.
Односот на пациенти врзани за своите кревети со специјални ремени бил 580 пати поголем во Јапонија отколку во Австралија и 270 пати поголем отколку во Соединетите Американски Држави, покажува заедничкото истражување на Тошио Хасегава, професор по психијатрија на јапонскиот универзитет Кјорин, и неговите колеги.
„Наодите потврдија дека институтите за ментално здравје во Јапонија прибегнуваат кон еден вид грижа што во голема мера зависи од физичко ограничување“, рече Хасегава. „Прво на сите треба да се признае дека пациентите се ненормално често ограничувани во споредба со другите држави. Ова сигурно бара темелен преглед на начинот на кој се третираат пациентите во психијатриските центри во Јапонија.“
Наодите беа објавени во меѓународното психијатриско списание „Епидемиологија и психијатриски науки“.
Научници во Јапонија, САД, Австралија и Нов Зеланд ги испитаа достапните податоци од 2017 година во секоја нација и го споредија бројот на пациенти физички ограничени дневно во психијатриските болници во тие четири земји.
Информациите за емоционалното здравје и благосостојба, објавени годишно во Јапонија, откриваат дека 98,8 пациенти на милион жители биле ограничени на дневна основа.
Установите за пациенти со деменција беа исклучени од проценката бидејќи практиката на Јапонија за хоспитализација на вакви случаи се разликува од другите нации.
Во Австралија, 0,17 пациенти на еден милион луѓе биле врзани за кревети, според наодите. Во Соединетите Американски Држави, стапката била 0,37.
Иако анкетата не ги спореди прецизно истите возрасни групи, Јапонија беше далеку пред Нов Зеланд во ограничувањето на движењето на пациентите.
Додека во Нов Зеланд, 0,03 пациенти биле ограничени на еден милион луѓе на возраст од 15 до 64 години, стапката кај Јапонците на возраст од 20 до 64 години била 62,3, што е повеќе од 2.000 пати поголема.
Колку често пациентите биле ограничувани на движењето, варирала во различни области од секоја земја што учествувала во анкетата.
Во Јапонија, соодносот на ограничување се движеше од 16 до 244 пациенти, во зависност од префектурата.
НЕМА АЛТЕРНАТИВА?
Праксата во Јапонија за ограничување на пациентите подолг период долго време привлекува внимание.
„Пациентите се толку често физички ограничени, иако бројот на психијатри по популација не е толку мал во споредба со другите земји“, рече Хасегава. „Тоа е веројатно затоа што психијатриските центри имаат повеќе кревети од другите земји, што доведува до повеќе хоспитализирани пациенти.“
Според законот за ментално здравје и благосостојба на Јапонија и другите прописи, назначените лекари за ментално здравје можат да прибегнат кон ограничување на пациентите ако препознаат можност дека пациентите ќе се обидат да извршат самоубиство или да се повредат, покажуваат знаци на хиперактивност и немир или ризик од загрозување на животот на пациентот ако не се преземе ништо.
Употребата на методот е ограничена кога нема други достапни средства.
Праксата на ограничување на пациентите е критикувана поради лишување на поединците од нивната слобода на движење и нарушување на нивното достоинство, што доведе до тоа многу медицински установи да работат на наоѓање други начини.
Сепак, постои длабоко вкоренета тенденција кај давателите на здравствени услуги во Јапонија да го сметаат методот за „неопходен за обезбедување безбедност“, наведувајќи го недостатокот на персонал во медицинските центри и други причини.
Повеќе од 10.000 пациенти биле врзани за да не можат да се движат во психијатриските центри во Јапонија во 2019 година, според анкета на Министерството за здравство спроведена кон крајот на јуни истата година.